Zamotanie w głowie, czasami może uporządkować wiele spraw.

Jak wiele rzeczy potrafi smucić,

Jak wiele potrafi radować.

Życie to troszkę jak pofałdowane łąki,

Pofałdowane pagórki,

Gdzie najpierw wchodzimy pod, aby zejść i ulżyć zbolałym stopom.

Po drodze można przysiąść pod wielkim  dębem i odetchnąć,

Jednak kiedy na horyzoncie pojawiają się czarne chmury,

Wiadomo, że siedzenie pod drzewem nie należy do najbezpieczniejszych.

Wtedy należy dalej w drogę.

Aż pojawi się ciepłe słońce, które pozwoli nam się wygrzać w swoich promieniach.

Ze słońcem idzie się lżej, radośniej, płynniej.

Można zajść o wiele dalej.

***

Kiedy tak czytam różne posty, ciekawych bardziej albo mniej osób, zastanawiam się, czego tak naprawdę mi trzeba? Na co ja narzekam? Mam tyle szczęścia. A nie doceniam tego. Czas chyba najwyższy pokazać światu, że jak najbardziej jestem zadowolona z tego co mam.

Nie zmienia to jednak faktu, że trzeba iść dalej, prosto przed siebie. Trzeba w końcu powiedzieć: tak, mam jedno życie, które muszę wykorzystać jak najlepiej, bo kto ma za mnie je przeżyć?  A żyć trzeba. Póki można, to trzeba. I to nie byle jak. Tak. Takie właśnie mam postanowienie.

***

Czekam na wiosnę. Odliczam stopnie Celsjusza…